Hoofdstuk 3
Hoe verliep de oorlog in Engeland onder leiding van Churchill?
Wat is er nou precies gebeurt in de tijd dat Winston Churchill premier was en welke beslissingen nam hij, wie nam hij in vertrouwen hij hoe hield hij zijn rug recht tegenover de Nazi’s. Deze vragen zijn essentieel om te begrijpen hoe moeilijk het wel niet was voor hem om beslissingen te nemen. Daarnaast schept het een beeld van de druk waaronder hij verkeerde.
Op 28 mei 1937 werd Neville Chamberlain premier. Dit was een gevolg van de socialistische hervormingen die hij aanbracht op het gebied van volksgezondheid en huisvesting. Daarnaast zette hij zich in om de oorlogsschulden weg te werken en de fabrieken en mijnen te verbeteren. Dankzij deze technologische verbeteringen in de mijnbouw en fabrieken was het Verenigd Koninkrijk een van de meest gemoderniseerde landen op die gebieden toen de tweede wereldoorlog begon (www.wikipedia.nl, geraadpleegd op 20-08-2014).
Net zoals vele Engelsen leefde Chamberlain door de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog. Hij zag het voorkomen van een nieuwe wereldoorlog als een van zijn hoofdtaken als premier. Dit noemen we ook wel concessiepolitiek. Historicus Paul Kennedy omschrijft concessiepolitiek als "het beleid tot het oplossen van internationale ruzies door het accepteren en te voldoen aan grieven van een andere partij door middel van rationele onderhandelingen en compromissen, waardoor een gewapend conflict vermeden kan worden dat mogelijk duur, bloederig en gevaarlijk zou kunnen zijn” (Kennedy, Paul M., Strategy and Diplomacy, 1870-1945: Eight Studies, George Allen & Unwin, London, 1983).
In 1936 nam Nazi-Duitsland het Rijnland weer in bezit, een stuk land dat in het verdrag van Versailles onder controle van de geallieerden was. Het Rijnland werd door de geallieerden gebruikt om druk uit te oefenen op Duitsland. Vervolgens nam Hitler Oostenrijk en het Memelgebied in. Door de concessiepolitiek van Chamberlain werd hierdoor nog geen oorlog veroorzaakt. Bij de Conferentie van München gaven de geallieerden Hitler zelfs Sudetenland om de vrede te bewaren. In een verdrag gaf Duitsland aan niet verder te gaan met het annexeren van landen als ze dit gebied kregen. Volgens Chamberlain had hij hiermee de veiligheid en vrede bewaard. Echter ging Nazi-Duitsland na een half jaar alweer verder met de veroveringen door Tsjechië in te nemen. Nadat hij vervolgens zich naar Polen keerde, omdat Polen weigerden aan de Duitse verzoeken te voldoen gaven de geallieerden Polen een garantie voor militair ingrijpen in het geval van Duitse agressie (wikipedia.nl, geraadpleegd op 20-08-2014).
Na de aanval op Polen moesten de geallieerden de oorlog wel verklaren aan Duitsland. Chamberlains concessiepolitiek had gefaald en de weerstand tegen hem groeide. Na het falen van de Royal Navy tijdens de Duitse aanval op Noorwegen en na het binnenvallen van Nederland, België en Frankrijk zag Chamberlain zich gedwongen af te treden.
Door het aftreden van Chamberlain kwam Churchill in beeld. Hij was de opvolger van Chamberlain als premier. In tegenstelling tot Chamberlain was hij zwaar tegen de concessiepolitiek. In 1933 was hij een van de weinigen die zag welke richting Nazi-Duitsland opging. Ook was hij openlijk tegen Hitler (De Tweede Wereldoorlog in kleur, Documentaire).
Na de inname van Frankrijk, België en Nederland zat Engeland vast op hun eiland. Hoewel ze vastberaden waren om te strijden tegen het Duitse regime was het erg moeilijk om voet aan land te krijgen. Daarnaast waren de Duitse landtroepen en de Duitse luchtmacht (luftwaffe) sterker dan de Engelsen. Alleen op de zee waren de Engelsen het sterkst. Door deze verhoudingen was het voor de Duitsers erg lastig om op het eiland te komen, maar andersom kwamen de Engelsen er ook niet vanaf (De Tweede Wereldoorlog in kleur, Documentaire).
Na de weigering van Churchill om vrede te sluiten met Duitsland besloot Hitler op 16 Juli 1940 over te gaan op een massale invasie van Engeland. Deze operatie werd operatie Zeeleeuw genoemd. Hitler had alleen vertrouwen in het slagen van de operatie als ze het complete luchtruim beheersten. De aanvallen van de luftwaffe ware voor de twee maanden daarna dan ook grotendeels gericht op het uitschakelen van de Engelse vliegvelden. Per ongeluk bombardeerde de Duitsers delen van Londen, wat leidde tot een vergeldingsaanval
op Berlijn. Hitler vond dit verschrikkelijk en veranderde zijn strategie in complete bombardementen op Londen en andere grote steden. De achterliggende gedachte hierachter was dat het de wil van de Engelsen zou breken en ze hierdoor op de knieën zou krijgen. Dit was een grote misstap van Hitler. Ondanks de slachtoffers onder de bevolking werd de wil niet gebroken, maar juist sterker. Engelsen meldden zich massaal aan bij het leger om Nazi-Duitsland te bestrijden. Daarnaast gaven de bombardementen op de steden ruimte om de vliegvelden te repareren en zo weer schade aan de luftwaffe aan te brengen. Operatie Zeeleeuw mislukten (De Tweede Wereldoorlog in kleur, Documentaire).
Op het gebied van zeevaart waren de Duitsers vooral bezig met het vernietigen van aanvoerlijnen vanuit de Verenigde Staten vanuit U-boten(onderzeeërs). Het was voor de Duitsers niet mogelijk de Royal Navy van Engeland direct te confronteren, omdat ze te weinig schepen hiervoor bezaten. Daarom werd gekozen voor deze uitputtingsslag. De eerste drie jaren van de oorlog was dit erg succesvol. Vele schepen werden tot zinken gebracht en zelfs na het besluit om in konvooien te varen onder bescherming van de Engelse marineschepen was het niet altijd mogelijk deze schepen te beschermen. De Engelsen zagen dit natuurlijk gebeuren en realiseerden zich dat de technologie tegen onderzeeërs versneld moest worden. Dit gebeurde dan ook. Technologieën zoals sonar en het kraken van Enigma codes, de codes van het systeem van Duitse communicatielijn tussen U-boot en hoofdcentrum, maakten de posities van de onderzeeërs duidelijk. Daarnaast groeide het productief vermogen van de Amerikanen zo hard dat het voor de U-boten onmogelijk werd om alles te onderscheppen (De Tweede Wereldoorlog in kleur, Documentaire).
Door de sterke band tussen Churchill en de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt kon Engeland vanaf 1941 rekenen op steun vanuit de Verenigde Staten in de vorm van de Lend-Lease Act. Deze wet gaf de Amerikaanse president de mogelijkheid om materiële steun aan Engeland te leveren, zoals wapens, voedsel en anti-onderzeeërs zonder de neutraliteit te schenden. Het werd gezien als het beschikbaar stellen van defensiemateriaal aan staten wier defensie van vitaal belang werden geacht voor de verdediging van de VS (www.wikipedia.nl, geraadpleegd op 25-08-2014).
In 1943 werd er in Quebec een conferentie gehouden tussen de regeringsleiders van de VS, Canada en Engeland. Hier werd besloten tot het uitbreiden van troepensterkte in Engeland, om zo de voorbereiding van de invasie op Normandië in gang te zetten (IBID).
Hoe verliep de oorlog in Engeland onder leiding van Churchill?
Wat is er nou precies gebeurt in de tijd dat Winston Churchill premier was en welke beslissingen nam hij, wie nam hij in vertrouwen hij hoe hield hij zijn rug recht tegenover de Nazi’s. Deze vragen zijn essentieel om te begrijpen hoe moeilijk het wel niet was voor hem om beslissingen te nemen. Daarnaast schept het een beeld van de druk waaronder hij verkeerde.
Op 28 mei 1937 werd Neville Chamberlain premier. Dit was een gevolg van de socialistische hervormingen die hij aanbracht op het gebied van volksgezondheid en huisvesting. Daarnaast zette hij zich in om de oorlogsschulden weg te werken en de fabrieken en mijnen te verbeteren. Dankzij deze technologische verbeteringen in de mijnbouw en fabrieken was het Verenigd Koninkrijk een van de meest gemoderniseerde landen op die gebieden toen de tweede wereldoorlog begon (www.wikipedia.nl, geraadpleegd op 20-08-2014).
Net zoals vele Engelsen leefde Chamberlain door de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog. Hij zag het voorkomen van een nieuwe wereldoorlog als een van zijn hoofdtaken als premier. Dit noemen we ook wel concessiepolitiek. Historicus Paul Kennedy omschrijft concessiepolitiek als "het beleid tot het oplossen van internationale ruzies door het accepteren en te voldoen aan grieven van een andere partij door middel van rationele onderhandelingen en compromissen, waardoor een gewapend conflict vermeden kan worden dat mogelijk duur, bloederig en gevaarlijk zou kunnen zijn” (Kennedy, Paul M., Strategy and Diplomacy, 1870-1945: Eight Studies, George Allen & Unwin, London, 1983).
In 1936 nam Nazi-Duitsland het Rijnland weer in bezit, een stuk land dat in het verdrag van Versailles onder controle van de geallieerden was. Het Rijnland werd door de geallieerden gebruikt om druk uit te oefenen op Duitsland. Vervolgens nam Hitler Oostenrijk en het Memelgebied in. Door de concessiepolitiek van Chamberlain werd hierdoor nog geen oorlog veroorzaakt. Bij de Conferentie van München gaven de geallieerden Hitler zelfs Sudetenland om de vrede te bewaren. In een verdrag gaf Duitsland aan niet verder te gaan met het annexeren van landen als ze dit gebied kregen. Volgens Chamberlain had hij hiermee de veiligheid en vrede bewaard. Echter ging Nazi-Duitsland na een half jaar alweer verder met de veroveringen door Tsjechië in te nemen. Nadat hij vervolgens zich naar Polen keerde, omdat Polen weigerden aan de Duitse verzoeken te voldoen gaven de geallieerden Polen een garantie voor militair ingrijpen in het geval van Duitse agressie (wikipedia.nl, geraadpleegd op 20-08-2014).
Na de aanval op Polen moesten de geallieerden de oorlog wel verklaren aan Duitsland. Chamberlains concessiepolitiek had gefaald en de weerstand tegen hem groeide. Na het falen van de Royal Navy tijdens de Duitse aanval op Noorwegen en na het binnenvallen van Nederland, België en Frankrijk zag Chamberlain zich gedwongen af te treden.
Door het aftreden van Chamberlain kwam Churchill in beeld. Hij was de opvolger van Chamberlain als premier. In tegenstelling tot Chamberlain was hij zwaar tegen de concessiepolitiek. In 1933 was hij een van de weinigen die zag welke richting Nazi-Duitsland opging. Ook was hij openlijk tegen Hitler (De Tweede Wereldoorlog in kleur, Documentaire).
Na de inname van Frankrijk, België en Nederland zat Engeland vast op hun eiland. Hoewel ze vastberaden waren om te strijden tegen het Duitse regime was het erg moeilijk om voet aan land te krijgen. Daarnaast waren de Duitse landtroepen en de Duitse luchtmacht (luftwaffe) sterker dan de Engelsen. Alleen op de zee waren de Engelsen het sterkst. Door deze verhoudingen was het voor de Duitsers erg lastig om op het eiland te komen, maar andersom kwamen de Engelsen er ook niet vanaf (De Tweede Wereldoorlog in kleur, Documentaire).
Na de weigering van Churchill om vrede te sluiten met Duitsland besloot Hitler op 16 Juli 1940 over te gaan op een massale invasie van Engeland. Deze operatie werd operatie Zeeleeuw genoemd. Hitler had alleen vertrouwen in het slagen van de operatie als ze het complete luchtruim beheersten. De aanvallen van de luftwaffe ware voor de twee maanden daarna dan ook grotendeels gericht op het uitschakelen van de Engelse vliegvelden. Per ongeluk bombardeerde de Duitsers delen van Londen, wat leidde tot een vergeldingsaanval
op Berlijn. Hitler vond dit verschrikkelijk en veranderde zijn strategie in complete bombardementen op Londen en andere grote steden. De achterliggende gedachte hierachter was dat het de wil van de Engelsen zou breken en ze hierdoor op de knieën zou krijgen. Dit was een grote misstap van Hitler. Ondanks de slachtoffers onder de bevolking werd de wil niet gebroken, maar juist sterker. Engelsen meldden zich massaal aan bij het leger om Nazi-Duitsland te bestrijden. Daarnaast gaven de bombardementen op de steden ruimte om de vliegvelden te repareren en zo weer schade aan de luftwaffe aan te brengen. Operatie Zeeleeuw mislukten (De Tweede Wereldoorlog in kleur, Documentaire).
Op het gebied van zeevaart waren de Duitsers vooral bezig met het vernietigen van aanvoerlijnen vanuit de Verenigde Staten vanuit U-boten(onderzeeërs). Het was voor de Duitsers niet mogelijk de Royal Navy van Engeland direct te confronteren, omdat ze te weinig schepen hiervoor bezaten. Daarom werd gekozen voor deze uitputtingsslag. De eerste drie jaren van de oorlog was dit erg succesvol. Vele schepen werden tot zinken gebracht en zelfs na het besluit om in konvooien te varen onder bescherming van de Engelse marineschepen was het niet altijd mogelijk deze schepen te beschermen. De Engelsen zagen dit natuurlijk gebeuren en realiseerden zich dat de technologie tegen onderzeeërs versneld moest worden. Dit gebeurde dan ook. Technologieën zoals sonar en het kraken van Enigma codes, de codes van het systeem van Duitse communicatielijn tussen U-boot en hoofdcentrum, maakten de posities van de onderzeeërs duidelijk. Daarnaast groeide het productief vermogen van de Amerikanen zo hard dat het voor de U-boten onmogelijk werd om alles te onderscheppen (De Tweede Wereldoorlog in kleur, Documentaire).
Door de sterke band tussen Churchill en de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt kon Engeland vanaf 1941 rekenen op steun vanuit de Verenigde Staten in de vorm van de Lend-Lease Act. Deze wet gaf de Amerikaanse president de mogelijkheid om materiële steun aan Engeland te leveren, zoals wapens, voedsel en anti-onderzeeërs zonder de neutraliteit te schenden. Het werd gezien als het beschikbaar stellen van defensiemateriaal aan staten wier defensie van vitaal belang werden geacht voor de verdediging van de VS (www.wikipedia.nl, geraadpleegd op 25-08-2014).
In 1943 werd er in Quebec een conferentie gehouden tussen de regeringsleiders van de VS, Canada en Engeland. Hier werd besloten tot het uitbreiden van troepensterkte in Engeland, om zo de voorbereiding van de invasie op Normandië in gang te zetten (IBID).
Hier klikken om te bewerken.